Η εξέλιξη του σχεδιασμού των υπαίθριων χώρων σε σχολικές μονάδες

Abstract

Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια βιβλιογραφική έρευνα για τη χρήση των αύλειων χώρων των σχολικών κτηρίων, που αποτελούν μια ειδική κατηγορία ανοικτών χώρων της πόλης. Με παραδείγματα από το διεθνή χώρο προσδιορίζονται τα χαρακτηριστικά των μεταβαλλόμενων χρονικά σχεδιαστικών επιλογών. Η βασική διαπίστωση είναι ότι χρήση των αύλειων χώρων συνδέεται ολοένα και περισσότερο με το κτιριακό κέλυφος και έχει μεταβληθεί κατά τη διάρκεια των χρόνων. Ειδικότερα διερευνάται η χρήση των αύλειων χώρων στα ελληνικά διδακτήρια, οι τυπολογίες και η εξέλιξή τους. Εντοπίζονται τρία διαφορετικά μοντέλα κτιρίων και αύλειου χώρου: το μοντέλο του 1894, του 1930 και του 1962, καθώς και το σύγχρονο μοντέλο του βιοκλιματικού κτιρίου, που λαμβάνει υπόψη τα ειδικά μορφολογικά και κλιματολογικά στοιχεία της περιοχής. Αναλύεται επίσης μια ενδιαφέρουσα τρέχουσα επιλογή κατά την οποία ο αύλειος χώρος με κατάλληλο σχεδιασμό μπορεί να λειτουργήσει και ως ένα πολυδύναμο πλαίσιο αγωγής και μάθησης για πολλά διδακτικά αντικείμενα. Εν τέλει, διαπιστώνεται ότι η ελληνική πρακτική στο θέμα της χρήσης των αύλειων χώρων είναι πολυσήμαντη και ευέλικτη σε στοίχιση με τις διεθνείς τάσεις.